Michel Polnareff in de Accor Arena: "Ik zou met jullie allemaal willen vrijen, maar dat kost tijd"

Laatste tournee, laatste concert in Parijs? Michel Polnareff bleef maar herhalen dat nee, zaterdagavond in de Accor Arena. Een tussenstop in de hoofdstad voor de 80-jarige zanger, als onderdeel van zijn nieuwe tournee, die afgelopen april in Londen begon en geproduceerd wordt door Décibels Prod, dat ook verantwoordelijk is voor de tournees van Soprano, Ninho, Kendji en de nieuwe versie van de musical "De Zonnekoning".

Maar zou "Polna" de verwachtingen waarmaken? We herinneren ons nog dat tijdens hun vorige tournee, hun allereerste optreden in Nice, een ramp was ...

Haar nieuwe album, "Un temps pour elles", verscheen op 25 april en staat momenteel op nummer 86 in de hitlijsten. En voor het concert in Parijs, terwijl haar meest vurige "moussaillons", zoals haar fans ze noemen, aanwezig waren, was de concertzaal in Bercy verre van vol. Grote zwarte zeilen bedekten de bovenste rijen en de stoelen in de pit vulden de zaal niet helemaal, hoewel de capaciteit voor de avond volgens de productie 13.000 was. In de gangpaden was de sfeer er niet echt, met geen officiële winkel, behalve één op de begane grond.

Maar dat ontmoedigde veel fans niet die gekleed kwamen in de beeltenis van hun idool, met pruiken en een witte zonnebril. Een kleur die ook door een groot deel van het publiek werd gedragen, en niet alleen vanwege hun haar...

Het is 20:48 uur wanneer Polnareff midden op het podium verschijnt, omringd door negen muzikanten, om de show te openen met "Le Bal Des Laze". Zijn look is hetzelfde als altijd: een zilveren cowboyjas en hoed. Zijn stem trilt, en niet zonder valse noten. "Goedenavond Parijs, welkom bij mijn laatste tournee, en niet mijn laatste," zegt hij vanachter zijn zwarte vleugel, voordat hij verdergaat met "Tam Tam".

Nadat hij zijn fans heeft bedankt en zijn woordspeling "we hebben een hele fijne laatste tournee en niet de laatste" heeft herhaald, vervolgt hij met "La Poupée Qui Fait Non", terwijl zijn publiek ook met hun handen zwaait om te zeggen "nee nee nee". Op "L'amour Avec Toi" raakt hij opgewonden: "Ik zou graag met jullie allemaal vrijen, maar dat kost tijd", voordat hij nogmaals herhaalt: "Welkom bij mijn laatste tournee en niet mijn laatste"...

De hits blijven komen, de band levert topprestaties, maar elk nummer krijgt wat het verdient. Polnareff speelt weinig piano (hij gebruikt alleen zijn rechterhand), of helemaal niet, zoals op "Tu N'M'Entends Pas", waarbij hij één hand op de microfoon en de andere op het instrument houdt. Toch juicht het publiek hem toe: "Michel, Michel." "Hij zit omdat hij moe is, hij speelt niet veel, maar ach, hij is tenslotte 80 jaar oud," merkt Sophie op, een liefhebber van Franse variété. "Het is misschien één tournee te veel, maar mensen zijn nog steeds blij hem te zien."

Om 21.34 uur staat de tijd echter stil. In een a capella-versie, vervolgens met piano (dit keer speelt hij echt), zet de artiest een hoogdravende "Brief aan Frankrijk" in. Als een bliksemflits raakt het moment al zijn koorzangers, zoals hij zijn toeschouwers noemt, die deze ballade in koor meezingen. En deze paar minuten herinneren ons aan het belang van dit stuk, een monument van het Franse lied.

"Ik las recensies waarin stond dat ik heel weinig piano speelde en mijn linkerhand niet gebruikte," zegt hij. "Eerst dacht ik dat het iets seksueels was," grapt hij. "Dus waagde ik het erop om een ​​hele zaal te laten dansen met alleen mijn rechterhand." Het publiek lacht om zijn oneerbiedigheid, zijn handelsmerk. En hij speelt melodieën die uit akkoorden bestaan ​​met één hand, een beetje een sneer naar zijn critici. Voordat hij zijn punt duidelijk maakt met een herhaling van "Love Me, Please Love Me" en "Tout, Tout Pour Ma Chérie." Sommige toeschouwers verlaten de zaal, anderen filmen...

Na een lange dankbetuiging aan zijn hele team begint Polnareff met "On Ira Tous Au Paradis", terwijl de tekst over de achtergrond van het scherm rolt om de gigantische karaoke aan te wakkeren. De nostalgische sfeer is in volle gang. Op "Goodbye Marylou" is het het publiek dat het refrein zingt, dat hij niet meer kan zingen vanwege de hoge noten, die nu buiten zijn bereik liggen, maar de kracht van het nummer komt volledig tot zijn recht. Na een pianosolo zingt hij "Letter to France" een tweede keer, dit keer met al zijn muzikanten.

En hij verandert voor de gelegenheid de tekst door te zeggen: "Ook al zeg ik het niet, ik denk stilletjes aan je... Dank je wel, Paris!" Een scherm verbergt het uiteindelijk achter de inscriptie "The last" aan het einde van de show die ongeveer anderhalf uur duurt, voordat de admiraal koers zet naar zijn volgende bestemming...